Vrijdag 12 april rond 15:00, net nadat ik mijn schoolwerk als 'af' had verklaard, boog ik mezelf over een belangrijk vraagstuk: moet die beker van Bert en Ernie nou wel of niet mee?
Het zal je misschien verbazen, maar dit was mijn best voorbereide reis ooit, waarin ik zelf mijn koffers inpakte (grote jongen) maar onvermijdelijk ook twijfelachtige dingen deed. Zo spoot ik de haargel uit een reisverpakking in een doorzichtige buis voor de douane, maar bleek dit veel te weinig en veel te plakkerig, waardoor het uiteindelijk op de bodem vastgeplakt bleef voor de rest van de reis (ik zat een week zonder gel).
Voordat je de rest van de blog leest, neem kennis van wat basisfeiten over Bulgarije: het is een land wat diep in oost Europa ligt, tegen de Zwarte Zee aan. Het grenst aan veel landen, waaronder Griekenland, Turkije en Roemenië. Het land is sinds 2007 onderdeel van de EU, en was vroeger onderdeel van de communistische Sovjet Unie. Dit laatste zul je nog terug zien in de foto's, let vooral op de gebouwen. Het land heeft zijn eigen geldeenheid, de Bulgaarse Lev (2 Leva = 1 euro). Het tijdsverschil is +01:00.
Het land heeft veel meer tradities en de Bulgaren zijn daardoor een hechter volk. De echte Bulgaren zijn daarbij gesterkt door hun gemeenschappelijke haat tegen Turken (die hen 500 jaar onderdrukten) en 'gypsies' (Indiaanse zigeuners). Die laatste groep neemt het land langzaam over doordat de originele Bulgaren het land uit trekken en elders op de wereld gaan wonen. Meer dan eens hoorde ik deze week Tervel of zijn vader "Fucking gypsies, haha!" zeggen, gevolgd door applaus en instemming van de hele familie.
Vrijdag 12 april, rond 11:00 lokale tijd. Als we landen, gaan de lichten in de cabine uit en zien we de stad Sofia (2 miljoen inwoners) in volle glorie (deze foto van internet, maar zo zag het er uit):
We werden opgehaald door Vladislava (Vladi), Tervels vriendin. Klein, tenger, zwart haar, mooi. Hoewel ze goed Engels kon zei ze in eerste instantie niet veel. In de garage van het vliegveld stapten we in haar dikke BMW (auto van haar vader's werk) en scheurden we over de rondweg om Sofia.
Tervel deed zijn best om wat te laten zien maar omdat het donker was zagen we niet veel.
We reden zo'n 90 km/h totdat we bij Gorna Banya kwamen, de wijk waar Tervel woont. Meteen remden we af tot 15 km/h en kon ik genieten van de legendarische Bulgaarse wegen. Gaten. Overal gaten. "Nu naar de linkerkant van de weg, Vladi. Nu afremmen. Nu naar het midden. Pas op voor dat gat daar. Nu naar rechts."
Tervels huis is verbonden met twee of drie andere, en het complex is ommuurd, met een garage onder de grond voor alle gezinnen. Eenmaal door de eerste deur (de buitenmuur), zag ik het licht van de open voordeur komen.
We werden warm onthaald. Moeder (Sasha), Stiefvader (Valerie) en jongere halfbroer (Kolyan) zeiden hallo en we gingen meteen zitten voor het eten. Een mix van Bulgaarse Tsaziki (zonder knoflook), olijvenbrood en een soort kebabstaven. Iedereen ging juichen toen ik het laatste correct uitsprak in het Bulgaars. De vader kon geen Engels. Hij is de hele week vertaald door Tervel en zijn broer Kolyan.
Na het eten stond ons een verassing te wachten; Tervel had een nieuwe kamer. De ooit zo rommelige zolderkamer was in twee maanden tijd helemaal gerenoveerd en Tervel kreeg nu de grootste kamer van het huis. Dit was voor hem ook nieuw en ze vierden het met nog een glaasje (Nazdrave! / Proost!). Dit was het moment waarop ik een accordeon in handen werd geduwd en een orkest vormde met de Kaval (fluit) en de gitaar (Link voor Lianne hier --> VIDEO)
Aan het eind van de dag gingen Tervel en Vladi naar de slaapkamer van zijn broer, en sliepen Kolyan en ik op de nieuwe kamer van Tervel. Ik viel als een blok in slaap.
Dag 2 - Zaterdag
Na een kort ontbijt (met veel vlees) reden we door Sofia heen en zag ik de stad voor het eerst bij daglicht. Onder het genot van "Rrrrradio ROCK" zag ik de oude huizen en flats voor het eerst bij daglicht, en deze deden me denken aan Rusland. De wegen herinnerden me aan België. -> VIDEO
Onze eerste bestemming was het nationale oorlogsmuseum in Sofia. Hiervoor had Tervel zijn oude schoolvriend Kolyan (zelfde naam als zijn broer) uitgenodigd. Ik heb geen foto van hem, denk aan Tervel maar dan meer nerd en minder donker haar. Samen met hem, Tervel en zijn broer gingen we door het museum heen. Hier leerde ik over de militaire kant van hun geschiedenis.
Hoe het land eerst bewoond was door de Thraciërs (denk aan een Griekse beschaving). Hierna kwamen de Romeinen. Van de Romeinse bezetting is nog steeds veel terug te zien, later daar meer over. Na de Romeinen kwamen de grote Khans, de leiders met hun steppehordes vanuit Azië. Hun cavalerie vormde samen met de Slavische infanterie van het westen een militaire grootmacht. Tervel is vernoemd naar Khan Tervel.
Het museum had ook schilderijen, waaronder de beroemde "Bulgarian Banyonet Charge".
Buiten stonden voornamelijk tanks, vliegtuigen, helikopters en ander wapentuig uit de tweede wereldoorlog. Bulgarije vocht in beide wereldoorlogen aan de kant van Duitsland, maar werd daarna ingelijfd door de Sovjet Unie. Daarom zijn bijna alle militaire voertuigen van Russische makelarij.
Na het museum deden we een tocht door Sofia. Wat een stad.
Enorme communistische flats domineren de skyline, en in sterk contrast daarentegen zie je overal modernisering en vernieuwing. Op weg naar de grote kathedraal (de grootste in de Balkan) werden we plotseling tegen gehouden door beveiliging. We waren midden in een filmset beland.Een zwart busje reed met volle snelheid af op een motorrijder. Die maakte op het laatste moment een uitwijkende beweging. Uit het busje kwamen twee handen, elk met een pistool. Ze schoten op de motorrijder en de knallen echoden door de straat. Een paar seconden later klonk het bekende "CUT" en kwam alles tot stilstand. Iedereen ging naar zijn beginpositie, en even later werd de scene nog een keer gespeeld.
Weer een ervaring rijker gingen Tervel, Kolyan (vriend), Kolyan (broer) en ik weer op weg.
Een gloednieuwe winkelstraat, maar met mensen die in de vuilnisbakken graaien en half bedorven stukjes kip proberen te eten. Een groep jonge skaters, die zonder angst op een randje skate van een diepe afgrond. Een auto die langs rijdt, waarin vanaf de voorbank grote flessen drank worden uitgedeeld, ook aan de bestuurder. En, als je dacht dat het niet gekker kon, een limousine die naast ons stopte op de weg, vol met wilde jonge vrouwen, waarvan de mannelijke bestuurder met een grote grijns op z'n gezicht naar ons wenkte dat we er nog wel bij konden.
Zo beleefde ik de binnenstad van Sofia.
We komen aan bij de grote kathedraal. Binnen wordt met een live koor een dienst bijgestaan, wat ze precies deden is me nooit duidelijk geworden. Twee dingen zijn me van dit bezoek bijgebleven: een man die in het midden van het publiek keiharde scheten liet, en de religieuze kant van Tervel.
Zodra we binnen kwamen in deze (orthodoxe) kathedraal, maakte alle Bulgaren een kruis. Daarna ging iedereen steevast naar de balie om kaarsen te kopen. En zo gebeurde het dat ik een kaars aanstak voor papa in de grootste kathedraal op de Balkan, in een bak met as, altijd lager dan de kaarsen voor de levenden.
Op weg naar een plek om te eten gingen we ineens ondergronds. Onder de grond was een uitgestrekt winkelcentrum, en een paar meter hiervan verwijderd een grote opgraving van Romeinse ruïnes. Sofia (vroeger met andere naam) bestond al in de tijd van de Romeinen, en was toen een knooppunt op de weg naar het oosten. De Bulgaren geloven heilig in de genezende werking van kruiden en hun bronwater (later meer hierover), en het was vooral het water dat de plek transformeerde naar een stad waar Romeinse legioenen kwamen om uit te rusten en hun wonden te laten genezen. In de badhuizen van Sofia kwam je weer op krachten.
We aten bij Happy, een restaurantketen die eens in de zoveel tijd van thema veranderd. Nu was het thema Parijs, en waren er veel Frans getinte gerechten. Denk aan een hybride tussen restaurant en fastfood keten. We moesten voor de deur wachten in een rij totdat er plaats voor ons was.
Ik had naast mijn eten een aardbeien icetea, en had voor het komende half jaar weer genoeg suiker.
Daar zaten we met z'n vieren te praten over van alles en nog wat, terwijl Franse muziek zich afspeelde op de achtergrond en obers in extreem korte rokjes lang ons liepen. En geen enkel moment stonden we er bij stil dat Kolyan nog maar 14 was. We leken net een groep vrienden van school.
Dag 3 - Zondag
Het was vroeg op de ochtend toen ik naar de badkamer ging om nog even mijn tanden te poetsen, wanneer ik een bekend geluid hoorde: "Youri kom je? Iedereen is al klaar!".Vandaag was de dag die ik samen met de hele familie zou doorbrengen. Broer moest naar school en de ouders werkten, maar niet vandaag. En dus werd alles uit de kast getrokken om me zoveel mogelijk te laten zien. Tijd voor ontbijt was er niet; Sasha (moeder) had al sandwiches gemaakt, van het type waar je daadwerkelijk 6 uur vol van zit. We daalden af tot de kelder onder het huis, waar een grote 4x4 auto al klaar stond om te vertrekken. De garagedeur ging open, en we scheurden de ondergrondse garage uit. Dat was wel nodig, want zó stijl heb ik een weg nog nooit gezien.
Eerste stop: twee straten verder. Zoals ik eerder al zei, Sofia is groot geworden met bronwater. En de wijk waar Tervel woont, Gorna Banya, is een van de plekken waar dat water vandaan komt.
De hele familie werd aan het werk gezet. Met z'n allen moesten we flessen en jerrycans vullen met het lauwe water, alsof het benzine in de uitverkoop was. En natuurlijk moest ik meteen proeven. Mijn ziekte zou zeker niet opkomen als ik hun water bleef drinken. Vanaf de overkant van de straat keken verwilderde, loslopende straathonden ons aan terwijl we weer instapten en de wijk verlieten.
Misschien vinden wij een grote, hoge wagen met 4x4 aandrijving een beetje overdreven, maar daar was het geen overbodige luxe. Met gemak reden we over alle hobbels en gaten en al snel waren we de stad uit.
Sofia ligt op een groot plateau, ver boven zeeniveau. Aan alle kanten is het omringt door bergketens, en wie de plek zonder vliegtuig wil verlaten, moet er door of er overheen. We maakten een korte stop bij het werk van Valerie (vader); een bedrijf verantwoordelijk voor de brandstofvoorziening van de stad. Hier kwam brandstof voor auto's binnen via treinen, aangevoerd vanaf havens in de Zwarte Zee. Het werd opgeslagen in grote ondergrondse tanks en gemengd met geheime vloeistoffen om het te verwerken tot de benzine die wij als consument in de auto stoppen.
Al snel waren we weer op weg, richting het noorden. We begonnen te klimmen, en het begon mistig te worden. Links en rechts rezen heuvels met grote bossen, totdat ook die uiteindelijk in de mist verdwenen. We zouden even verderop via een tunnel naar de andere kant van het gebergte gaan, maar eerst namen we nog een omweg. We gingen naar een klooster, hoog in de bergen. "Dit soort dingen zie je niet als je naar Sunny beach gaat Youri, haha!", zei Valerie.
Helaas was diezelfde mist die we eerder op de weg zagen, ook hier aanwezig. Hoewel je normaal gezien vanaf het klooster kilometers ver kon kijken, zag het er nu zo uit:
Onderweg naar het klooster, ondertussen al een smal pad, werden we midden op de weg tegengehouden door een oude man. Na een kleine discussie - die ik niet kon volgen - parkeerden we de auto aan de kant in de berm. Iedereen kon uitstappen en even de benen strekken.
Na een tijdje kwam Valerie weer naar me toe en vertelde hij (vertaling door Tervel) met een grote glimlach wat er aan de hand was: "Voor ons op de weg rijdt er een touringbus. Zo'n hele grote! Dit was de eerste keer voor de chauffeur, maar de toeristen wilden per se naar de top. Hij was schijtsbenauwd, dat doet hij niet nog een keer, haha!"
En zo, een half uurtje later, kwam de bus terug, vol met blije toeristen, en een iets minder blije chauffeur. We bezochten het klooster, en de tweede kaars voor papa was een feit.
Volgende stop: de grotten. De eerste grot was niet heel noemenswaardig; als je ooit in het buitenland een grot hebt bezocht weet je hoe deze er uit ziet. Hij was oud, hij was nat, en volgens de gids waren er overal de vormen van dieren te zien.
Maar de tweede grot, oef. Eigenlijk mag je het geen echte grot noemen, want het voldeed niet aan de officiële voorwaarden. Maar het was een van de indrukwekkendste dingen die ik ooit had gezien (-> VIDEO). Deze plek was vroeger door een gletsjer of rivier uitgeschuurd, en nu een geliefde plek voor muzikanten vanwege de echo (blijkbaar). We waren nog niet binnen, of ik hoorde de Star Wars muziek al. Een groepje jonge muzikanten kwam net naar buiten en één van hen speelde nog op een klarinet. Eenmaal binnen hoorde ik iemand het lied van de Misty Mountains neuriën
(https://www.youtube.com/watch?v=BEm0AjTbsac).
We zijn er doorheen gelopen en aan de andere kant strekte een vallei zich voor ons uit, met aan beide kanten grote rotswanden. Hier maakten we foto's, waarna we weer terug gingen en onze reis vervolgden.
Als laatste tussenstop hadden we een uitzichtpunt over de Iskar rivier.
Rond 16:00 kwamen we aan in een klein dorpje. Hier had het gezin een vakantiehuisje. Aan het begin van het dorp reden we langs een huis met een grote tekst geschilderd op de muur. Valerie: "Hier, de gypsie die hier woont heeft zijn eigen naam op zijn huis geschilderd, haha!".
Het vakantiehuis van het gezin was groot en mooi. Om zich ervan te verzekeren dat het huis niet leeggeplunderd zou worden door de lokale bewoners, werd het gebouwd met behulp van de gypsies uit het dorp. Tervels vader had het zelf ontworpen. In de badkamer lag nog verroest landbouwgereedschap, maar in de keuken was een vaatwasser geïnstalleerd. Buiten lag er naast het huis nog een kleine appelboomgaard, een grote schommel en een waterput. Het hele terrein was omringd door een hek, en grensde aan een kleine rivier. Op de vraag of Tervel hier graag kwam, zei hij: "Nee. Ik moet altijd klusjes doen.".
Nadat ik dit alles had bekeken haalde broer Kolyan het luchtdrukgeweer en de boog uit de schuur. Een half uur lang schoten we op blikjes verf, emmers en pingpong ballen (--> VIDEO), terwijl vader Valerie de BBQ aan het opwarmen was. Wat volgde, was de nachtmerrie van alle vegetariërs.
We aten een rijke maaltijd van varkensvlees, veel salade met feta, een zacht-zoete tomatensaus en melk gemaakt van yoghurt. Ik heb nooit lekkerder vlees gegeten.
Na het eten ruimde we op en reden we over en door de gebergten terug naar Sofia. Langs de kant van de weg stopten we een enkele keer om snoep te kopen (denk aan een pottenbakker, die zijn producten strategisch plaatst in de bocht van een weg). Verder verliep de reis best rustig.
Dag 4 - Maandag
Ik kan je garanderen dat, als je het gewoon vindt om je ontbijt over te slaan, je dat zeker niet zou doen in huize Georgiev. Het is nooit hetzelfde, de ene keer zoet, de andere keer hartig, maar altijd vers gemaakt, en altijd geflankeerd door veel vlees. Verschillende soorten salami, met randjes peper, zonder randjes peper, zouter, minder zout. En kaas, gehaald uit Griekenland en Turkije. Tzaziki, waar geen eind aan lijkt te komen. Vers brood van de bakker, soms wit, soms bruin, soms olijfbrood.
Maar deze keer hadden we "iets lekkers". Een soort appelflap met abrikozenjam, met kristal suiker.
Na het ontbijt gingen we op pad, Tervel en ik. Op weg naar het nationaal historisch museum reden we op dezelfde weg die we de afgelopen dagen ook namen. Maar deze keer was het niet meer mistig. En voor het eerst zag ik het: Vitosha, het gebergte waarvan de stad Sofia aan de voet lag. We spraken toen af dat we naar de top zouden gaan.
Maar eerst het museum! Om eerlijk te zijn: het museum was vrij leeg. Maar dat kan komen omdat het zo immens groot was. De dingen die er stonden, waren wel het bekijken waard. Eeuwenoude gouden voorwerpen van smederijen uit de tijd van de Traciërs. Stenen pilaren met opschriften die vertelden over de grote overwinningen van de steppehordes uit het oosten. En veel over de ontwikkeling van de taal en cultuur van het land. Wist je dat de letters die veel mensen het Rusische alfabet noemen (като това изречение) bedacht en ontwikkeld zijn in Bulgarije?
Hierna reden we met de auto naar de top van Vitosha, waar we een prachtig uitzicht hadden over de stad. Bij een oude verlaten skilift stopten we voor wat foto's en een middagpauze.
Toen hebben we de auto iets verderop geparkeerd, en maakten we een wandeling door de omgeving.
Je hebt vast wel van het fight or flight (vechten of vluchten) mechanisme gehoord. Het primaire systeem in ons allemaal wat bij confrontatie met gevaar ervoor zorgt dat we overleven?
We waren al een tijdje aan het lopen toen we sneeuw zagen liggen. Logisch, bij een hoogte van bijna 2000 meter. Maar het was al een tijdje boven nul en dus was sneeuw nu zeldzaam aan het worden. Voor de grap zei ik tegen Tervel dat ik de sneeuw wel een keertje wilde aanraken.
We stonden voor een verlaten chalet, misschien een restaurant of hotel. Hoe dan ook, er was geen leven te bekennen. Dus ik liep er naar toe, naar de sneeuw die tegen het trapje aan lag.
Tien meter verwijderd hoorde ik ineens een geluid. Ik keek opzij en zag een hondenhok, met daarin een niet al te goed verzorgde hond. Je moet je beseffen dat ik al drie dagen lang straathonden had gezien, verwilderd, met open wonden en afgescheurde huiden. En ik besefte dat ik niet door zo'n hond begroet wilde worden. Ik draaide me om, en met een snelheid die zelfs Usain Bolt onverantwoordelijk zou vinden sprintte ik de kleine heuvel weer af. Ik hoorde een ketting ratelen en een hond blaffen, en iets verder voor me Tervel, die mijn gezicht zag en niet meer bij kwam van het lachen. "Ik heb je nog nooit zo hard zien lopen, Youri! En je had je gezicht moeten zien! Helemaal wit.".
De rest van de route kwamen we niets groter dan een kikker tegen, en en we liepen nog een paar uur over de berg. Tegen de avond reden we terug naar huis.
Na een avondmaal dat ik alleen maar kan beschrijven als de Bulgaarse variant van zuurkool, besloten we naar de bioscoop te gaan (film: Shazam). We kochten een uur van tevoren de kaartjes om zeker een plek te hebben, en liepen nog even door de grote shopping mall waar de bioscoop zich op de tweede verdieping bevond. We aten nog een donut, en gingen toen de bioscoop binnen.
En of we plek hadden..
Een IMAX bioscoop in het hart van Sofia, 2 miljoen inwoners, met een superheldenfilm die nog maar 10 dagen uit was - en toch met minder mensen dan in Terneuzen op een slechte dag.
Maar de film was goed, en alleen zitten in de enigste IMAX op de Balkan was een bijzondere ervaring. Het was laat toen we eindelijk ons bed in doken.Dag 5 - Dinsdag
Elk jaar wordt er een culturele hoofdstad gekozen. In Nederland zijn Amsterdam, Rotterdam en Leeuwarden al eens gekozen (de laatste zelfs nog in 2018).
In 2019 is dat Plovdiv, de op één na grootste stad van Bulgarije, en een van de oudste (8000 jaar) in Europa. Hier gingen we vandaag naartoe.
We vertrokken tegen 11:00, aangezien we niet verwachtten een hele dag daar door te brengen.
Plovdiv lag zo'n twee uur rijden van Sofia verwijderd en het grootste deel reden we over de snelweg.
Tijdens de rit hoorden we steeds iets rammelen, en op een bepaald moment viel er een stuk van de auto af en bleef het liggen achter ons op de weg. Onmiddellijk reden we naar de vluchtstrook en stopten we de auto. Na een korte inspectie kwam Tervel tot de conclusie dat er een stuk plastic aan de onderkant van de auto los zat. Hij rukte de rest van de plaat los en gooide die in de achterbak.
Na deze oost-Europeaanse oplossing reden we weer verder en de rest van de vakantie hebben we geen problemen met de auto meer gehad.
We parkeerden de auto in het hart van Plovdiv, en meteen vroegen we de weg aan een oude man die voorbij schoof op z'n wandelstok. "Waar komt je vriend vandaan?" "Nederland." "AAaaah, AJAX!"
Zelfs in deze 8000 jaar oude stad aan de andere kant van Europa ontkwam ik niet aan de voetbal.
We aten eerst een broodje bij de Subway, en gingen daarna op zoek naar het amfitheater. Deze stad bestond natuurlijk al in de tijd van de Romeinen en een theater kan daar niet ontbreken. Na het bezoek aan het theater kregen we een live optreden van wat muzikanten
(tweede link voor Lianne -> VIDEO)
De rest van de dag liepen we door de stad, en voor 2 Leva (1 euro!!) per kaartje gingen we het ene na het andere museum binnen. Musea voor kunst, werktuigen, etnografie, en hier en daar een kerk. En zo brandde er dus ook een kaarsje voor papa in de culturele hoofdstad van Europa.
Het hoogtepunt (letterlijk) van de dag was het uitzicht over de stad vanaf een van de 7 heuveltoppen.
Hier hebben we een tijdje gezeten, totdat het tijd werd om terug naar huis te gaan.
Dag 6 - Woensdag
De stad Sofia ligt aan de voet van het Vitosha gebergte, maar dat is niet het hoogste in Bulgarije. Een uur rijden naar het zuid-Westen en je komt bij het Rila gebergte, met een piek van 2.925 meter.
Wat echt bijzonder is aan het Rila gebergte, zijn de zeven meren die op meer dan 2000 meter hoogte in de bergen liggen. In de zomer is dit een grote toeristentrekker.Voor deze reis had Tervel zijn neef Stefan uitgenodigd; de gangster van de familie. Hij had een grote ijzeren ketting om zijn nek en vertelde me tijdens onze wandeltocht dat hij een vuurwapen in zijn tas had, "voor het geval dat". (Vuurwapenbezit is overigens illegaal in Bulgarije, maar het is een corrupt land met veel te weinig toezicht).
We reden een klein stuk over de snelweg, en zagen het gebergte voor ons rijzen. Het grootste deel van de reis waren we echter aan het klimmen, over haarspeldbochten en door kleine dorpen op de weg naar boven. Vlak voordat de klim begon was er nog een stukje rechte weg, buiten de bebouwde kom. Tervel is van nature niet heel geduldig en haalde af en toe auto's in en reed sowieso sneller dan toegestaan. Net toen Tervel weer een busje inhaalde - over een doorgetrokken streep - zagen we een werknemer aan de kant van de weg die het land aan het meten was. Of dat dachten we, totdat een honderd meter verderop vanachter een bosje een agent tevoorschijn kwam.
Zo raakte Tervel zijn blauwe kaart kwijt, een bewijs van goed gedrag op de weg, en zijn kans op een gele kaart. Een gele kaart in Bulgarije is een speciaal bewijs van goed gedrag van meer dan 5 jaar rijden, wat je bij kleine overtredingen eenmalig kan inzetten om een bekeuring te ontwijken.
Tervel wilde de kans op celstraf niet riskeren door de agenten om te kopen maar, zei hij, "m'n vader had het ongetwijfeld gedaan. Hij is daar veel beter in.".
Eenmaal aangekomen bij onze startplek, op zo'n 1500 meter hoogte, stapten we uit de auto en kleedde we ons aan voor een tocht richting de piek, waar het hard waaide en rond het vriespunt was.
We gingen kijken hoe ver we zouden komen, en verwachtten niet om ook echt de piek te bereiken.
Normaal gezien is dit niet super moeilijk, want een groot gedeelte van de tocht kan je afleggen in een skilift. Maar eenmaal aangekomen zagen we dat de lift het niet deed.
Af en toe zag ik kratten met Coca Cola naar boven gaan op de lift, maar zonder mensen. De lift werd in deze tijd van het jaar (buiten het wintersport seizoen) alleen gebruikt in het weekend.
We hadden nu een aantal opties: kijken of we toch met de lift mee mochten, betalen voor een rit naar boven met een jeep, een sneeuw jetski huren, of lopen. Terwijl Tervel en Stefan de opties bespraken in hun eigen taal, maakte ik een praatje met wat andere toeristen. Er was een groep van ongeveer 12 Israëliërs, en zij probeerden ook naar boven te komen. Later zouden we hen nog terug zien.
We besloten te lopen naar boven - veel geld hadden we niet en de jeep bracht ons maar een klein deel van de reis naar boven. Met z'n drieën begonnen we te ploegen door de sneeuw. Dit was verreweg de zwaarste wandeling die ik ooit heb gemaakt, want het pad was stijl en de sneeuw meestal diep. Enkele keren verdween ik zelfs tot mijn knieën in de sneeuw.
Afgezien van de enkele Israëliër die was gaan lopen, kwamen we niemand tegen.
Man: "Ik kan niet meer, kunnen jullie me naar boven tillen?"
Youri: "Tweehonderd Leva"
Man: "Oh, jij bent goed!"
Zo gingen we door, stap voor stap, totdat we na een uur ergens tussen de bomen op een vlakker stuk pauzeerden. Hier aten we weer een sandwich klaargemaakt door Tervels moeder.
Opeens hoorden we een ratelend geluid en een motor. En daar gingen ze hoor, 11 Israëliërs die dik hadden betaald om met een sneeuwruimer naar boven te worden gereden. Ze zwaaiden nog even, en lieten ons toen weer achter in de sneeuw.
We klommen weer, en de sneeuw die een tijdje ondiep was geweest werd op sommige plekken weer heel diep. We liepen nu direct op de skibaan, en er zou nu nog makkelijk op geskied kunnen worden. Elke keer dat we aan de top van een heuvel kwamen, was de volgende top alweer zichtbaar in de verte. Zo gingen we nog een half uur door, totdat Tervel en Stefan niet meer verder wilden. Hier maakten we nog foto's. Toen begonnen we met de afdaling en na een uur stonden we terug bij de auto. Hoe hoog we zijn gekomen weten we niet.
Om dit koude avontuur te compenseren bezochten we op de weg naar beneden een dorp wat bekend stond om zijn natuurlijke warmwaterbaden. Bij de Sapareva Banya baden parkeerden we onze auto en kochten we een kaartje. In feite was het gewoon een buitenzwembad, maar het water kwam exclusief van warmwaterbronnen uit de buurt. De temperatuur per bad verschilden tussen de 15 en 50 graden. Vanaf de kleedkamers was er een helse wandeltocht van ten minste honderd meter waarin we in onze zwemkleding naar de baden liepen. Stefan: "In de winter is dit nog veel erger, dan loop je op blote voeten door de sneeuw hier!". Het bad was heerlijk warm toen we er eindelijk in lagen.
Hier hebben we een tijd gezwommen en gepraat, en af en toe probeerden we wat andere baden. De foto hieronder was in een bad van rond de 30 graden, een relatief klein bad dat boven de grote baden hing.
Na het bezoek aan de baden gingen we terug naar Sofia. We keken nog een Star Wars film, en Stefan ging na het eten al naar huis. Tervel en ik zijn niet meer laat opgebleven.
Dag 7 - Donderdag
Al voordat ik in Bulgarije was aangekomen had ik me voorgehouden om ten minste één geocache te vinden. En geocaches waren er genoeg hier, maar makkelijk waren ze niet.
Eerst gingen we naar een groot park in het oosten van Sofia. Hier waren een aantal caches verstopt, of dat zei de app toch. Maar elke keer dat we bij een punt aankwamen konden we niets vinden. Niet op de heuvel midden in het park, in de boom. Niet onder de brug over de rivier. Niet bij de hekken waar een dakloze aan het slapen was. Uiteindelijk liepen we zes kilometer heen en weer door het park, maar vonden niets.
Uiteindelijk gaven we op en gingen we door naar een groot winkelcentrum, net naast het park. En een groot winkelcentrum in Bulgarije is niet hetzelfde als eentje in Nederland. Dit was een gebouw met ten minste vier verdiepingen, met meerdere bioscopen, alle fastfood restaurants die je maar kan opnoemen, alle mogelijke kledingwinkels, juweliers, een eigen fontein en een speelhal met onder andere een bowlingbaan en een casino. Dit gebouw is de plek waar veel jongeren in Sofia uithangen na schooltijd.
Hier ontmoetten we Vladislava (vriendin van Tervel) met een aantal van haar vrienden, en nam ik afscheid van haar omdat ik haar verder niet meer zou zien. Ze was een aantal avonden bij ons geweest en had ook de Star Wars film meegekeken.
Toen we weer alleen waren, gingen Tervel en ik een rondje bowlen. Iuri won helaas niet..
We gingen rond etenstijd weer naar huis. Daar vierden we ons laatste avondmaal samen. De ouzo werd uit de kast gehaald en voor mij was er cassis sap, van vers geplukte cassisbessen. Naast een salade met stokbrood was het hoofdonderdeel een speciale vis, gevangen in Griekenland, die Valerie (vader) op de BBQ had klaargemaakt. De maaltijd was heerlijk, en achteraf bleven we nog tot half tien praten over van alles en nog wat. De familie is fan van enorme flatscreen tv's, en er hing er ook een op de muur naast de eettafel. Daar bekeken we foto's en vertelde Valerie nog veel over de geschiedenis van Bulgarije.
Rond half tien gingen we naar boven, en terwijl Tervel wat tv keek speelde Kolyan op zijn gitaar en las ik een boek. Vlak voordat we gingen slapen kwam Valerie naar boven. Hij bedankte me voor het bezoek, gaf me een dikke knuffel en nam afscheid. Ook Kolyan nam afscheid en ging naar bed. In de ochtend zouden ze al vertrokken zijn naar werk en school.
Dag 8 - Vrijdag
Tervel wilde nog niet opgeven met de geocache. We zochten er een uit die letterlijk met pijlen stond aangegeven, een cache die zelfs de slechtste cacher zou kunnen vinden.
We vonden hem, en een vondst in Bulgarije was een feit. We gingen nog naar de winkel waar ik twee worsten en een blok kaas voor thuis kocht. Daarna reden we nog wat rond in het gebergte achter Gorna Banya en rond twaalf uur waren we terug thuis. Daar kreeg ik nog een laatste maaltijd: een soep gemaakt van bladeren die Valerie tijdens ons uitje op Zondag had geplukt, toen we stonden te wachten op de toerbus op weg naar het klooster. De soep had een lekkere smaak, maar de structuur viel tegen.
Ik nam afscheid van Sasha, en Tervel reed me naar het vliegveld. Voor de deuren van de luchthaven zette hij me af en namen we afscheid. Eenmaal binnen had ik nog één laatste missie: twee grootverpakkingen sigaretten kopen, voor een vriend van Tervel die nog in Breda zat. Onder toeziend oog van wat luchthaven beveiligers rekende ik af.
Alles ging verder goed, en rond 20:00 raakten mijn voeten weer Nederlandse grond.
Reacties
Een reactie posten