Is it a bird? Is it a plane? Nee, het is een nieuwe blog post van je favoriete blogger.
Het is ook een echte fietsstad: overal waar je kijkt staan metalen stangen in de grond om je fiets te parkeren, maar dan ook echt overal. Ik fiets zelf op de iconische fiets met blauwe voorband van Swapfiets, een Nederlands bedrijf dat zich in een aantal andere EU landen heeft gevestigd (heeft ook een vestiging in Breda). Voor degene die het concept niet kennen: voor een vast bedrag (in mijn geval €17.50/maand) leen je een fiets. Wanneer er iets mis is, kan je bellen en word je direct geholpen, waar en wanneer dat maar is, gratis. Als de reparatie langer dan 10 minuten duurt, krijg je een andere fiets ter vervanging. Wel vastzetten met de twee sloten, anders kost een gestolen fiets me 450 euro.
Vanaf mijn flat is het 17 minuten fietsen naar het kantoor. Het is één rechte weg, eerst drie kilometer langs het park, dan over een rotonde en onder het spoor door. Onder de viaduct en over een riviertje, en je komt aan in het hart van Bremen. Daar, op zo'n honderd meter van de kathedraal in een klein steegje, is de ingang van het kantoor.
Het kantoor is net een maand in gebruik, en is nog steeds niet helemaal aangekleed. Desalniettemin valt er al behoorlijk wat te zien. Het is een grote ruimte van 1500 vierkante meter, in een donut vorm. Je kan dus rondjes blijven lopen door het kantoor heen. Er zijn drie keukens, twee wc ruimtes, een meditatieruimte en wat relax plekken met grote banken. Aan de muur hangen schilderijen van dubieuze afkomst en een tv scherm zo groot, dat zelfs Giovanni hem zou willen hebben. Afgelopen vrijdag na werktijd keek een groep collega's daarop naar de musical Hamilton, onder het genot van een verse pizza.
Duitsland! Het land van het bier en de braadworsten. Of toch meer van de bureaucratie en de regeltjes... de vraag die ik met een andere Nederlander probeer te beantwoorden: is Bremen een Duits-sprekend stukje Nederland? Of is Nederland een stukje Nederlands-sprekend Duitsland?
Ik denk niet dat iemand de illusie had, maar Bremen is geen ver vakantie oord. Op bijna alle manieren lijkt het op Nederland. Voor de duidelijkheid: Bremen is een Duitse staat, maar ik heb het exclusief over de stad Bremen. Het is een stad met bijna 550.000 inwoners (een hele upgrade van Breda), waarvan 20.000 studenten. Dwars door de stad loopt de rivier de Weser, die iets noordelijker uitmondt in de Waddenzee. Het is een stad met mooie monumenten, zoals de grote kathedraal, het rathaus, een heus middeleeuws straatje en standbeelden van het sprookje van Bremen (de Bremer stadsmuzikanten). Om nog even te benadrukken dat het Nederlandser is dan je denkt, zijn er ten minste drie molens terug te vinden, waarvan één midden in de stad. En dan is er die grote kerstwinkel, die het hele jaar door geopend is...
Ik denk niet dat iemand de illusie had, maar Bremen is geen ver vakantie oord. Op bijna alle manieren lijkt het op Nederland. Voor de duidelijkheid: Bremen is een Duitse staat, maar ik heb het exclusief over de stad Bremen. Het is een stad met bijna 550.000 inwoners (een hele upgrade van Breda), waarvan 20.000 studenten. Dwars door de stad loopt de rivier de Weser, die iets noordelijker uitmondt in de Waddenzee. Het is een stad met mooie monumenten, zoals de grote kathedraal, het rathaus, een heus middeleeuws straatje en standbeelden van het sprookje van Bremen (de Bremer stadsmuzikanten). Om nog even te benadrukken dat het Nederlandser is dan je denkt, zijn er ten minste drie molens terug te vinden, waarvan één midden in de stad. En dan is er die grote kerstwinkel, die het hele jaar door geopend is...
Het is ook een echte fietsstad: overal waar je kijkt staan metalen stangen in de grond om je fiets te parkeren, maar dan ook echt overal. Ik fiets zelf op de iconische fiets met blauwe voorband van Swapfiets, een Nederlands bedrijf dat zich in een aantal andere EU landen heeft gevestigd (heeft ook een vestiging in Breda). Voor degene die het concept niet kennen: voor een vast bedrag (in mijn geval €17.50/maand) leen je een fiets. Wanneer er iets mis is, kan je bellen en word je direct geholpen, waar en wanneer dat maar is, gratis. Als de reparatie langer dan 10 minuten duurt, krijg je een andere fiets ter vervanging. Wel vastzetten met de twee sloten, anders kost een gestolen fiets me 450 euro.
Vanaf mijn flat is het 17 minuten fietsen naar het kantoor. Het is één rechte weg, eerst drie kilometer langs het park, dan over een rotonde en onder het spoor door. Onder de viaduct en over een riviertje, en je komt aan in het hart van Bremen. Daar, op zo'n honderd meter van de kathedraal in een klein steegje, is de ingang van het kantoor.
Het kantoor is net een maand in gebruik, en is nog steeds niet helemaal aangekleed. Desalniettemin valt er al behoorlijk wat te zien. Het is een grote ruimte van 1500 vierkante meter, in een donut vorm. Je kan dus rondjes blijven lopen door het kantoor heen. Er zijn drie keukens, twee wc ruimtes, een meditatieruimte en wat relax plekken met grote banken. Aan de muur hangen schilderijen van dubieuze afkomst en een tv scherm zo groot, dat zelfs Giovanni hem zou willen hebben. Afgelopen vrijdag na werktijd keek een groep collega's daarop naar de musical Hamilton, onder het genot van een verse pizza.
Maar de werkplek zelf? Mijn kamer is misschien wel de kleinste, en huist 7 artiesten. Onder andere de hoofdrolspelers Marilena (managing), Robert (lead artist) en Obsti (art director, echte naam Stefan). Vanuit het raam kijken we direct op de torenklok van de kathedraal. Ik heb een bureau dat ik kan verstellen in hoogte, twee computerschermen en een krachtige computer met, voor de liefhebbers, een GTX 2060 grafische kaart. Daarnaast kreeg ik twee pennen (waaronder zo'n leuke gekleurde, waarmee ik vroeger in de kerk aan het tekenen was!), een paar sticky notes en een schrift voor aantekeningen.
Over het werk zelf moet ik het kort houden; ik ben al een tijdje bezig aan werk wat onder de NDA (non-disclosure agreement) valt, en kan er niet openlijk (en al helemaal niet online) over praten. Maar in het kort: ik werk in het programma Blender aan 3D modellen, die in de game "Iron Harvest" worden gebruikt. Ik moet tussen 10 en 4 op kantoor zijn; daarbuiten mag ik zelf invullen wanneer ik werk (wel op het kantoor, niet meer thuis). Meestal ga ik rond 6 uur naar huis, nadat ik een bezoekje breng aan de lokale Lidl. Alleen woensdag ging ik pas rond half tien naar huis.
Elke woensdag hebben ze op het werk een "Wine Wednesday", waarin iedereen drinkt, snackt en met elkaar praat. En zo zat ik die avond tussen half dronken Duitsers (en 1,5 Nederlanders), en deden we onder andere een wedstrijd wie de meeste pull-ups kon doen...
Elke woensdag hebben ze op het werk een "Wine Wednesday", waarin iedereen drinkt, snackt en met elkaar praat. En zo zat ik die avond tussen half dronken Duitsers (en 1,5 Nederlanders), en deden we onder andere een wedstrijd wie de meeste pull-ups kon doen...
Even helemaal terug naar het begin. Nee, nog verder terug.
Eind december stuurde ik een sollicitatiebrief naar K. Art (ik vermijd volledige namen om niet in de zoekresultaten te komen). Ik had toen niet durven dromen dat alles zo makkelijk zou kunnen gaan. Natuurlijk gooide Corona drie keer roet in het eten en moest ik langer thuis werken. Maar ik werd bijna direct aangenomen bij K. Art als stagiair, en een van de eerste kamers die ik probeerde te krijgen kon ik huren. Op 22 juni was het eindelijk zover, en reed ik zelf de hele tocht van Tereuzen naar Bremen, samen met mama en Wilfried. Alles ging goed. Laten we het niet hebben over dat stoepje waar ik bij het parkeren tegenaan reed.
De eerste twee dagen heb ik met mama en Wilfried doorgebracht als een echte toerist. Op de dinsdag avond, 23 juni, bezochten we nog een van die iconische molens, net buiten Bremen. En daar, uitkijkend over een zonnebloemenveld, onder de warme avondzon, met mijn arm om m'n moeder heen, voelde het als het definitieve einde van een periode in mijn leven, en de start van een nieuwe. De tijd van spelen en school is voorbij, en de tijd van avontuur is begonnen.
Ik kijk er naar uit.
Eind december stuurde ik een sollicitatiebrief naar K. Art (ik vermijd volledige namen om niet in de zoekresultaten te komen). Ik had toen niet durven dromen dat alles zo makkelijk zou kunnen gaan. Natuurlijk gooide Corona drie keer roet in het eten en moest ik langer thuis werken. Maar ik werd bijna direct aangenomen bij K. Art als stagiair, en een van de eerste kamers die ik probeerde te krijgen kon ik huren. Op 22 juni was het eindelijk zover, en reed ik zelf de hele tocht van Tereuzen naar Bremen, samen met mama en Wilfried. Alles ging goed. Laten we het niet hebben over dat stoepje waar ik bij het parkeren tegenaan reed.
De eerste twee dagen heb ik met mama en Wilfried doorgebracht als een echte toerist. Op de dinsdag avond, 23 juni, bezochten we nog een van die iconische molens, net buiten Bremen. En daar, uitkijkend over een zonnebloemenveld, onder de warme avondzon, met mijn arm om m'n moeder heen, voelde het als het definitieve einde van een periode in mijn leven, en de start van een nieuwe. De tijd van spelen en school is voorbij, en de tijd van avontuur is begonnen.
Ik kijk er naar uit.
Leuk stuk Your!
BeantwoordenVerwijderenLeuke post Your!
BeantwoordenVerwijderen